Het valt mij altijd op hoeveel meer ik beleef en waarneem op een kleinere weg dan op de autostrade; op een fiets dan in een auto; op een elektrische fiets op 'eco-stand' en niet op 'sportief' of niét op de fiets, maar lopend of wandelend. Hoe dichter bij onze 'natuurlijke' snelheid, hoe meer verbonden we kunnen zijn met de wereld.

Snelheidsdrang is een vorm van vervreemding: vervreemding van het hier en nu. ----Een deel van je bewustzijn rept zich al vooruit.---
(Een remedie daartegen is, heb ik gemerkt, 'te vroeg vertrekken', ongeacht het vervoermiddel )

Onnatuurlijke snelheid vereist een vorm van uitsluiting: je bevindt je in een gedeelde omgeving maar je bewustzijn versmalt zich grotendeels tot jezelf en evt. je mede-reizigers, en tot de weg die je met je snelheid opeist. Naast dreigend gevaar kunnen enkel reclameborden, een mooi vergezicht, of iets van je persoonlijke interesse je nog bereiken.
Verveeld met jezelf en het snelle landschap vul je het op met een auto-radio, oortjes, gebabbel.

Bij Buitenkans-activiteiten ontdekken mensen hoe de verveling en gejaagdheid te overstijgen ipv ze te verjagen.
Net in de vertraging kunnen we de diepe rijkdom ontdekken die de wisselwerking ons brengt tussen onze innerlijke wereld en de buitenwereld.
De unieke natuur-omgeving waarin we dikwijls werken helpt hier vanzelfsprekend bij. Maar het is even goed mogelijk in diverse grotendeels artificiële 'biotopen' die de overheersende soort 'moderne mens' op vele plaatsen gecreëerd heeft.